Kedeng kedeng

Wat een heerlijke week! Laat ik bij het begin beginnen. Dinsdag werd mijn kleine smurf Lucy 4 jaar. Beide ouders waren weg voor hun werk dus ze vierde haar verjaardag met mij. Kadootjes bij het ontbijt, gezellig naar het zwembad met frietjes voor lunch en 's avonds uiteten met opa en oma. Super leuk om bij het gezin te zijn met zulke momenten!
Woensdag was het tijd voor mijn grote reis, met de trein naar Perth. Netjes op tijd was ik op het perron om in te checken. Omdat we nog even moesten wachten voor we de trein in mochten werd er op het perron gezorgd voor drankjes, hapjes en live muziek. Het grijze-haren-gehalte op de trein was heel hoog, maar dat mocht de pret natuurlijk niet drukken! Toen we de trein in mochten werd ik begeleid naar mijn cabin. Niet groot maar prima voor deze dagen. Een groot raam over de lengte van de cabin, 2 stoeltjes, een tafel, kleine wastafel en een kast. 's avonds werd de cabin omgebouwd en klapten ze een bed omlaag, ook dit was groot genoeg om heerlijk in te kunnen slapen. Een aantal wagons verder was een lounge wagon, hier was een bar en stonden verschillende boeken en spelletjes klaar. Vanuit deze wagon werd je ook opgehaald om naar het restaurant te gaan, deze was weer een wagon verder.
De treinreis was in één woord geweldig. Ik heb de mooiste uitzichten langs zien komen, heerlijk gegeten en hele leuke mensen ontmoet. In het restaurant stonden namelijk alleen vierpersoons tafels, dit betekende dat tijdens het eten verschillende mensen bij elkaar werden gezet. Hierdoor heb ik veel mensen leren kennen en hele interessante gesprekken mogen voeren. Een mevrouw die deze reis altijd had willen doen met haar man, deze was helaas overleden en nu had ze besloten om hem dan maar alleen te doen met hem in gedachten. Twee gepensioneerde buurvrouwen die hun geld op wilden maken zodat de kinderen het niet allemaal kregen als erfenis. En ga zo maar door, iedereen een eigen verhaal en een eigen reden om de trein te nemen.
Het eten was echt geweldig, ik had niet verwacht dat zulk eten in een trein gemaakt kon worden. Tweegangen ontbijt, tweegangen lunch en driegangen avondeten. Elke dag een andere menu om uit te kiezen.
Onderweg zijn we een aantal keren gestopt. De eerste stop was Broken Hill, een mijnwerkersstad met ongeveer 17000 inwoners. Ik vond het prachtig om te zien dat als je naar de ene kant keek je een mooie stad zag en als je je omdraaide je de woestijn in keek. De tweede stop was Adelaide, ik had gekozen voor de excursie naar Barossa Valley, het wijngebied bij Adelaide. Hier hebben we twee heerlijke proeverijen gehad en mogen genieten van de mooie omgeving. 's avonds hebben we gegeten in een fermentatievat waar vroeger 250000 liter wijn in zat.
Vrijdag was de grote treindag, we reden toen echt  midden door de outback en over het langste rechte stuk treinrails. Deze trip ging door de Nullarbor Plain, Nullarbor stamt af van het Latijnse woord dat Geen Bomen betekent. Nou dit was te zien, er was letterlijk geen boom te bekennen. Wel heel veel struikjes en dieren. Kangoeres, schapen, koeien, emoes, dingos, adelaars en kamelen. Ik had dikke boeken meegenomen om lekker te lezen. Maar ondanks dat de omgeving steeds hetzelfde is wil je toch uit het raam blijven kijken en dieren proberen te spotten. We hebben vrijdag nog 2 stops gehad. De eerste was in Cook, een plaatsje in the middle of nowhere. De enige manier om er te komen is per trein en op het moment wonen er 4 mensen. De enige reden dat deze mensen er zijn is om de locomotieven die er stoppen te vullen met brandstof en water. De machinisten kunnen ondertussen dan slapen in een van de vele oude huisjes die nog in Cook staat. De tweede stop was Rawlinna, dit dorpje was eigenlijk alleen een station en postkantoor. Treinen stopte hier normaal om post af te leveren en op te halen. Vanuit Rawlinna werd het vervolgens naar nabijgelegen dorpjes gebracht. In Rawlinna hebben we bij vuurkorven genoten van een hapje en een drankje en live muziek.
Zaterdag kwam ik aan in Perth, de zonnigste stad van Australië. Helaas was dit niet het geval op de dag dat ik er was. Het regende echt keihard. Mijn waterbestendige tas had zelfs besloten het niet meer aan te kunnen en alles in mijn tas was ook nat. Door dit weer heb ik helaas niks van Perth kunnen zien. Ik heb maar besloten om snel naar het vliegveld te vertrekken zodat ik tenminste ergens droog en warm zat. Ondanks deze domper was de rit geweldig. Ik ben op plekken geweest waar niet veel mensen geweest zijn, plekken die ook echt alleen per trein te bereiken zijn.
Na deze reis staan er geen speciale tripjes meer op mijn programma, dit betekent dat het nu aftellen wordt tot Menno er is. Nog maar 18 dagen en dan heb ik dit avontuur toch maar mooi afgemaakt. Een half jaar als au pair in Australië zit er bijna op!