Aan al het moois komt een eind

En dan gaat het ineens snel. Over 4 dagen staat Menno hier op de stoep.
De afgelopen week was een week van laatste. De laatste keer de kinderen naar school brengen (ze hebben nu vakantie), de laatste keer lunchboxen maken en ze de laatste keer weer ophalen van school. Zulke dingen moeten natuurlijk gevierd worden met milkshakes!
Nu het werken als au pair bijna voorbij is, beginnen veel mensen mij te vragen hoe ik het nu eigenlijk heb ervaren. Ik kan zonder enige twijfel zeggen dat ik mega blij ben dat ik dit avontuur aan ben gegaan! Het was echt niet altijd makkelijk en ik heb geregeld huilend aan de telefoon gehangen met het thuisfront maar ook dat hoort er denk ik bij. Naar het buitenland gaan was iets wat ik al heel lang wilde maar nooit durfde. Het feit dat ik nu kan zeggen dat ik het heb gedaan maakt mij dan ook heel trots.
Iets anders wat mij veel gevraagd wordt is wat ik hier heb geleerd. Ten eerste heb ik een beetje een beeld gekregen hoe het is om voor drie kinderen te moeten zorgen, ik heb nu vooral een beeld hoe ik het later niet wil doen. Niet negatief naar mijn gezin bedoeld! Maar ik heb het afgelopen half jaar wel ingezien dat ik dingen later graag anders wil doen als ik zelf kinderen heb. Of dit puur aan mijn gezin ligt of aan de cultuurverschillen tussen Nederland en Australië weet ik niet. Verder heb ik geleerd hoeveel ik eigenlijk zelf kan en dat ik op mezelf kan vertrouwen. Op het moment dat de ouders weg waren was ik verantwoordelijk voor de kinderen. In het begin was dit soms best raar, wat nou als ik iets fout doe? Nu ben ik een stuk zekerder, de kinderen weten wat ik van ze verwacht en ze weten ook wat ze van mij mogen verwachten. Ook hielp het dat de ouders mij volledig vertrouwden. Als zij allebei niet thuis waren 's nachts door hun werk dan vertrouwden ze mij met de kids. Dit gaf mij ook altijd een goed gevoel. Tijdens het skypen vorige week vroegen de leerlingen van Menno of Harry, Izzy en Lucy mij aardig vonden. Lucy en Izzy zeiden volmondig ja, Harry niet. En waar ik dit eerst heel erg had gevonden, vond ik het nu prima. Harry vindt mij nou eenmaal niet altijd aardig want als hij zich niet gedraagt krijgt hij ook van mij gewoon straf. Maar de blijheid op zijn gezicht toen ik hem voorstelde om hem morgen mee te nemen naar het zwembad waar hij al weken heen wil, die blijheid maakt alles goed.
Aankomende week ga ik heel erg genieten van alles. Want wat ga ik mijn kids missen als ik weer in Nederland ben. Hoe blij ik ook ben om Menno weer te zien en weer terug naar Nederland te gaan over een maand, weggaan hier is wel het einde van een hoofdstuk. Ik heb zo lang en zo hard gewerkt om alles te regelen en te organizeren en over 4 dagen is dat voorbij.
Mijn kamer leeghalen vrijdag zal dan waarschijnlijk ook gebeuren met een lach en een traan. Wat weet ik nog goed hoe ik de eerste dag  een filmpje naar huis stuurde. Heel trots op mijn kamer, vol met de kaarten en brieven die ik had meegekregen uit Nederland. Maar vrijdag, na een half jaar, gaat alles toch echt weer mijn koffer in.
Ik ga deze week nog even genieten. Met Harry naar het zwembad, met de drie kids naar het aquarium en een afscheidsdinner. En mijn volgende blog zal niet meer van mij alleen zijn. Vanaf volgende week kunnen jullie meegenieten van de roadtrip van Menno en mij!

Ohja dit is nog wel het vertellen waard. Zaterdag ben ik gaan duiken en heb ik een prachtige Port Jackson haai gezien. Zo'n 180cm lang en op armlengte van me vandaan. Een haai die alleen in Australië voorkomt, wie kan nou zeggen deze in het echt gezien te hebben!